Materiał chroniony prawem autorskim
BOUNDARIES
Volume No. II, Issue No. 8 August 2000
GRANICE
Granice można zdefiniować jako rozgraniczenie między sobą a drugą osobą, miejscem lub rzeczą. Pomagają nam mieć poczucie odrębności, wiedzieć, gdzie kończymy się my, a zaczynają inni. Zdrowe granice zapewniają poczucie mocy. Wiemy, kim jesteśmy, a kim nie, w co wierzymy, a w co nie, co myślimy, czujemy, czego chcemy.
Ilu z nas zadawało sobie pytanie „kim jestem”? Ludzie o prawidłowych granicach mają jasne poczucie samych siebie. Wiedzą jak być stanowczym, aby uniknąć roli ofiary. Często trudno jest nauczyć się mówić „nie”, szczególnie kobietom, którym wpojono, że muszą troszczyć się o innych i starać się wszystkich zadowolić. Wiele z nich boi się, że jeśli wyrażą i/lub zaspokoją własne potrzeby, będą postrzegane jako „samolubne”. Takie odmawianie sobie wszystkiego przez dłuższy czas ostatecznie prowadzi do poczucia wstydu, obniżonej samooceny, agresji i niewłaściwego uzewnętrzniania tłumionych myśli i uczuć.
Nieumiejętność stawiania granic jest typowym wyuczonym zachowaniem w rodzinach dysfunkcyjnych, w których zdolności wychowawcze rodziców są niskie lub żadne. Ograniczenia i zasady są zbyt surowe, albo nie istnieją. Traumatyczne przeżycia, takie jak wykorzystywanie, uzależnienia, choroba, śmierć, rozwód, bieda, środowisko przestępcze oraz bycie ratowanym przed konsekwencjami własnych czynów często skutkują nieprawidłowym rozwojem granic w dzieciństwie. Środowisko rodziny dysfunkcyjnej zaburza poczucie indywidualności i sprzyja powstawaniu rodzinnych tajemnic i poczucia wstydu.
Na nasze relacje – duchowe, fizyczne, seksualne i emocjonalne – ma wpływ rozwijanie granic. Rozwiązywanie problemów dotyczących tych sfer naszego życia wspomaga rozwój osobisty i wzrost samooceny. Właściwe przeżycie dawnej straty i uwolnienie się od gniewu i żalu za zranienia z przeszłości są podstawą procesu leczenia. Niezdrowe granice są wynikiem wyuczonego zachowania. Przez wytrwałość z czasem można się ich oduczyć i zastąpić je zdrowymi granicami.
W kontynuowaniu rozwoju i utrzymywaniu swojej odrębności kluczowe jest wsparcie ze strony innych.
Następujące kroki mogą pomóc w wyznaczaniu zdrowych granic przez szczerość i odpowiedzialność:
· Uczestnictwo w grupie, dyskusja i ćwiczenie umiejętności w bezpiecznej atmosferze prawdy i odpowiedzialności.
· Zaakceptowanie odpowiedzialności za to, na co pozwalamy sobie i innym przez naukę mówienia „nie” pozostając w zgodzie ze sobą i innymi.
· Przejście 12 Kroków Zdrowienia.
· Prowadzenie dziennika, w którym zapisujemy nasze myśli, uczucia i codzienne zdarzenia oraz naruszenia granic.
Wykształcenie zdrowych granic daje nam możliwość bycia uczciwym wobec siebie i innych i pewność siebie, w ten sposób wspomagając leczenie i rozwój osobisty.
Carol Stamos MC,CPC,NCC
Tłum. Anna Grajny
data oryginalnej publikacji w internecie 25.09.2006.